De bel en kleppers

“Ik ben gewoon de man die de belltjes en de kleppers doet.” Eric.

Ondanks dat ik al tijden dagelijks mediteer vond ik het toch moeilijk om er de laatste jaren een echt ritme in te krijgen. Mijn meditaties begonnen dan eens op 6.00u en dan eens pas om 10.00u ‘s morgens. De ene keer 25 minuten zazen, de andere keer uitgebreider met een loopmeditatie of theedrinken erbij.

Ik kreeg er maar weinig vat op. De rommelige start zette wel de toon voor de rest van de dag. Veel liet ik maar lopen zoals het uitkwam, wat resulteerde in stress als er wel een deel van de dag op tijd gewerkt moest worden.

Het ontbreken aan overzicht, energie en arbeidsongeschiktheid hadden mijn o zo effectieve en strakke dagindeling van vroeger veranderd in een “zie maar hoe de wind staat” regime.

Ik was me wel bewust van de behoefte om meer structuur te krijgen. Een aantal keren op het punt gestaan om Tenjo te vragen of er misschien wat in de ochtend kon komen om de dag te starten. Maar ja…op mezelf kon ik niet voluit vertrouwen. De dagen waarbij ik bijna niet van bed kon komen van de pijn of vermoeidheid waren er volgens mij nog veel te vaak.

Maar zoals het wel vaker gaat komt er dan iets op je pad. En blij verheugd hoorde ik dat Eric drie ochtenden in de week in het Dharmahuis zou zijn voor een vroege meditatie.

Met beide handen greep ik mijn kans en schoof samen met anderen aan om 7.30u ‘s morgens.

Als snel kwamen er meer mensen om te mediteren. Sommige elke maandag, woensdag en vrijdag. Het werd al snel heel vertrouwd en stil. Ieder wist hoe en wat en de hoeveelheid woorden tijdens de ochtend meditatie werden steeds minder. Zo werd ik door de stilte en het ritme van de eenvoud steeds bewuster van de verschillen van dag tot dag.

Wat was het fijn om op de passagiers stoel te zitten naast Eric. Ik keek en luisterde hoe hij zich meester maakte van bel en kleppers. Dat maakte mij er ook bewust van dat ik het niet meer als vanzelfsprekend nam.

Eerst zat ik en luisterde ik gewoon naar de bel of de kleppers. Nu ging ik meer opletten: hoe zit dat nu eigenlijk? Hoe vaak gaat wanneer het belletje en wanneer de kleppers? Hoe klinken ze deze keer? En wat doen die bel en die kleppers eigenlijk met mij?

Ook de loopmeditatie had zo zijn uitdagingen. Hoe krijg je het voor elkaar dat iedereen weer in de juiste volgorde op zijn plek terecht komt? Door het leer proces bij Eric te bekijken kwam ik ook tot ontdekkingen. En zat er dus wat minder als achterbank-hanger bij en wat meer als bijrijder naast de chauffeur. Goed opletten en wakker blijven!

Na de ochtend meditatie mochten we genieten van een kopje koffie of thee in de theekamer.

Voor mij weer een spannende stap, want dan moest ik de veiligheid van mijn kussentje en de stilte achter me laten. We leerden elkaar langzaam aan ook meer kennen op deze manier. Het gevoel sociaal afgesloten te zijn door mijn ziek-zijn verdween. Het was ook een mooie oefening voor mij om niet met alle energieën mee te waaien en goed op mijzelf te blijven letten. Ook hier was er weer een prettige beperking in de tijd, zodat ik niet meteen over mijn grenzen heen ging.

Thuis ging ik mij ook aan een schema aan houden en als vanzelf pakte het ritme door in de rest van de dag en week. Vroeg wakker ( ook zonder wekker), na het wassen en aankleden een 4 tal lichaamsoefeningen, zitten en daarna in stilte thee. Het was voor mij precies de juiste hoeveelheid.

Ik werd lichamelijk ook sterker, eerst deed ik de loopmeditatie met krukken , maar inmiddels al weer zonder krukken. Dat is toch een heel mooi resultaat.

Nu heeft Eric weer een baan gevonden en gaat daar zijn energie aan besteden en is het tijd om ook van de bijrijderstoel af de stappen.

De vraag die ik mezelf stelde was: wat vind je nu echt belangrijk? Ga je je dagen aanpassen aan de wisselende afspraken en je wisselende energie? Of ga je wat je echt belangrijk vindt eerst doen? Zeg je tegen de rest van de wereld dat je dát eerst doet en je het op de eerste plek in je leven zet?

Ik kan eindeloos jij-en en jou-en in mijn hoofd. Nuttig, maar vaak kom je er niet veel verder mee. Het enige wat ik dan kan doen is gaan zitten en kijken wat er komt. Dat heb ik gedaan en dan vallen alle mitsen en maren weg en blijft het gevoel over:

Dat dít is wat ik doe. Dit is waar ik mezelf ben. Dit is meer dan alleen voor mij. Zitten, lopen, zitten. Ervaren, helder worden en leren.

Voor mij was het toen fijn om “ja” te zeggen op de vraag of ik mee wou helpen met de ochtend meditatie. En schuif ik dus met liefde en respect een plaatsje op, niet meer op de bijrijderstoel. Belletje en kleppers naast de mat. ( en de eerste tijd misschien een spiekbriefje)

Gelukkig met veel steun van Tenjo en Gea, die ook de meditaties gaat leiden, zodat er ruimte blijft om hierin de middenweg te zoeken en bij weinig energie weer even op de bijrijderstoel te mogen zitten.

Ik ga natuurlijk meer ontdekken dan alleen de belletjes en de kleppers, spannend en erg leuk tegelijk. Ik kijk er echt naar uit.

Eric, bedankt dat je mij in alle eenvoud deel hebt gemaakt aan jouw leerproces van de bel en de kleppers. Veel blijdschap en succes op je nieuwe werkplek.